Anneye Mektup

 Anne,
Sensiz geçen tam 4 yıl doldu bugün. Zaman çok çabuk geçiyor diyorlar ya anne, eğer küçük bir kız çocuğu annesinin yolunu bekliyorsa gözleri yolda, çok zor geçiyor günler. Senin ardından günleri parmaklarımla saymaya başladım hemen dönersin umuduyla ama parmaklarım karıştı birbirine...Takvim yapraklarını saymaya başladım, kaybettim sonra sararmış kağıtları...Tam vazgeçecektim döneceğini düşündüren umuttan; o akşam odana girdim. Eskiden kızardın bana odana girip eşyalarını karıştırıyorum diye. Odana girip kıyafetlerini karıştırdım o akşam anne; burada değildin kızmadın bana. O gün seni diğer günlerden daha çok özlemiştim, Kokuna ihtiyacım vardı. Dağıttım biraz dolabını ama hep yaptığım gibi geri topladım, aynı bıraktığın gibiydi odan ben çıkarken. Ama o her zaman ki çiçek kokun eksikti anne. O gün sadece uzun süre kapalı kalan kıyafetlerin koktuğu gibi kokuyordu o sana çok yakışan kıyafetlerin. Senin kokun meğer saçlarında, ellerinde saklıymış. Gideceğini söyleseydin bir kavanoz alırdım senin her zaman alışveriş yaptığın dükkandan. Kokunu hapsederdim içine.. Hatta bu kadar uzun gelmediğin için dükkanda bulunan bütün kavanozları alırdım. Senden sonra ne çok keşkelerim oldu bir bilsen anne. İlk keşkelerim sen oldun yeni yeni başlayan hayatımda. Mesela en büyük keşkem ne oldu biliyor musun? Gitmeden son son sarılsaydım keşke sana dolu dolu. O kavanoza saklamayı düşündüğüm kokunu saçlarından duysaydı burnum. Ama işte şimdi daha iyi anlıyorum ki; ne zaman geri geliyor ne de sen dönüyorsun kollarıma... Bugün beklemekten vazgeçiyorum anne, özleyeceğim seni ama beklemeyeceğim artık. Bugün üniversiteyi kazandım ve yeni bir hayata başlayacağım. Artık döneceğini düşündüren umut parçalarını rüzgarla yolladım sana her nerdeysen.
Beni çok özle olur mu? Ben seni çok özleyeceğim.
                                          Kokuna aşık küçük.